Een tijdje geleden kondigde ik aan dat ik af en toe wat over erfgoed ga schrijven. Dat kwam natuurlijk weer geweldig van de grond, maar nu ik de bingokaart op orde heb, kan het wel een keer. Ik bezocht afgelopen zaterdag Kasteel Amerongen, het kasteel waar ik het vaakst geweest ben. Dankzij vriendin en oud-collega Annemiek, die werkt daar en kent het hele kasteel en z’n geschiedenis van buiten.
Ik word van weinig dingen zo blij als van mensen die heel veel weten over een bepaald onderwerp. Ik ben dan net een sponsje, ik sla alles op wat me verteld wordt en koppel dat op mijn beurt weer aan alle duizenden dingen die ik al eerder opgeslagen heb. Zo vertelde ik Annemiek dat ik erover aan het denken ben om een 18de-eeuwse Marie-Antoinettejurk te gaan naaien, ook weer zo’n raar project waar de meeste mensen nog niet met een stokje in zouden porren.
‘Oh,’ zei Annemiek, ‘Zie je die stoelen? Die zijn uit die tijd! Die brede zijn voor de vrouwen, die moesten natuurlijk al die stof en hoepels kwijt.’
‘Dit is geniaal,’ zei ik opgetogen, ‘Ik ga hier dus vanaf nu altijd op letten als ik in een kasteel ben, hè!’
Even later stonden we in de entreehal naar een embleem op het plafond te staren.
‘Ik zie de Orde van de Olifant,’ zei ik.
‘Ik wist wel dat jij dat zou zien,’ grinnikte Annemiek.
(Iedereen die mij een beetje kent, weet namelijk dat ik belachelijk veel informatie over koningshuizen in mijn hoofd heb. Zo is het voor mij een soort basiskennis dat de Orde van de Olifant de hoogste Deense ridderorde is.)
‘Weet je wat grappig is?’ zei Annemiek, ‘Die olifant ziet er dus een beetje raar uit, omdat de maker van de plafondschildering waarschijnlijk nooit een olifant heeft gezien en deze afbeelding vermoedelijk op basis van een beschrijving gemaakt heeft. Hij lijkt een beetje op een beertje.’
Kasteel Amerongen. Waar je brede stoelen voor vrouwen hebt en een olifant die stiekem op een beer lijkt. Ik ben benieuwd welke dingen Annemiek me de volgende keer allemaal laat zien, want dat er over dit soort historische plekken oneindig veel verhalen te vertellen zijn, lijkt me duidelijk.
(Pssst, kan ik voor je doen, hè. Die verhalen vertellen. Stuur me een mailtje als je meer wil weten…)
