Toen ik in 2022 in de wereld van het erfgoed begon te werken, ontdekte ik dat ik ook geld kon verdienen met onderwerpen waarmee ik me tot dan toe altijd voor de lol had bezig gehouden. Jullie denken nu misschien: ‘Ja, hee hallo. Natuurlijk!’, maar ik vond dat nog niet zo logisch. Ook wel omdat me altijd door veel mensen verteld is dat je ook altijd een beetje moet lijden voor werk, anders is het niet echt: ‘Het kan niet allemaal leuk zijn, je moet soms ook stomme dingen doen, Elise!’
Ik was het er daar eigenlijk helemaal niet mee eens, de status quo bevragen is namelijk mijn default setting. Maar omdat ik dat van mezelf weet, redeneerde ik dat de waarheid waarschijnlijk ergens in het midden lag. En dus ging ik gewoon niet zo vrolijk verder waar ik mee bezig was. Tot ik opeens tijdens de pandemie dacht: ‘Maar neen, jong!’ Ik weet niet hoe het met jullie zat, maar door al dat binnenzitten kreeg ik NOG meer tijd om na te denken en ik besloot om heel langzaam het roer een tikje te geven in plaats van het drastisch om te gooien. En na veel getrek, geduw en veel diepe zuchten kwam ik in de erfgoedwereld terecht. Waar ik doorgaans weinig lijd, maar dat terzijde.
Als je zoals ik een optelsom bent van verschillende dingen, is werken in de wereld van het erfgoed namelijk echt een topbezigheid. Het gaat over een breed scala aan onderwerpen en die raken veel vaker dan je denkt de uitdagingen waar we als maatschappij voor staan. Die veelzijdigheid is mij echt op het lijf geschreven. En omdat ik er zo blij van word, beland ik regelmatig in een of ander erfgoed-konijnenhol. Er zijn namelijk zoveel verhalen te vertellen en ik heb besloten dat ik dat dan ook regelmatig ga doen hier. Want dat doe ik, verhalen vertellen.
Op de foto bij dit epistel wandel ik weer eens door mijn buurtje in Utrecht, waar het stikt van het erfgoed. Erfgoed maakt het stukje waar ik woon heel bijzonder en ik ben er na bijna 9 jaar nog steeds hartstikke blij mee. Hoe fijn is dat?